همچنین از طریق واقدی روایت نموده که:محمد بن عبدالله بن کثیر

بن صلت از ابن رومان و عبدالله بن ابی بکر و غیر آنها (رض) خبر دادکه

گفتند:پیامبر خدا (ص)نزد کنده در اقا متگاه های آنها در عکاظ تشریف آورد،

و مثل آنها قبیله نرم و حلیم عرب را قبل از آن ملاقات نکرده بود و چون

نرمی آنها و قوت منطق شان را در ارتباط با خود ملاحضه نمود با آنها

شروع به صحبت نموده گفت:(شما را به سوی خداوند واحد و لا شریک

دعوت میکنم و این که از من آن چنان که از نفس های خود حمایت می کنید

حمایت و پشتیبانی نمایید اگر پیروز غالب شوم شما در آن وقت اختیار دارید)

 عموم آنها گفتند:چقدر سخن خوبی است ولی ما آن چه را پدران مان عبادت

می نمودند عبادت میکنیم فرد خردسالی از میان آنها گفت: ای قوم قبل از

این که دیگران این مرد را پیروی نمایند شما به پیروی از وی سبقت جویید

به خدا سوگند اهل کتاب صحبت از این دارند که پیامبری از حرم ظهور

می کند که زمان ظهورش نزدیک شده است در میان قوم یم انسان یم

چشم نیز وجود داشت وی گفت:خاموش باشید تا من صحبت کنم او را

خویشاوندان و قومش بیرون رانده اند و شما وی را پناه می دهید؟!آیا

می خواهید متحمل جنگ با همه عربها شوید؟!نه باز هم نه پیامبر خدا(ص)

از نزد آنها اندوهگین برگشت و آنها به طرف قوم خود برگشته این قضیه را

برای ایشان نقل نمودند. مردی از یهود گفت:به خدا سوگند شما نصیب و

سهم خود را از دست داده اید(و راه خطایی را پیموده اید)اگر به طرف این مرد

قبل از دیگران می شتافتید سردار همه عربها می گردیدید و ما صفت وی را

در کتاب خود می یابیم . قوم هایی که پیامبر(ص)رادیده بودند با شنیدن هر

صفتی(از زبان همان یهودی که از کتاب بیان می نمود)آن را تصدیق می کردند

که این صفت در وی بود بعد از آن همان یهودی افزود:جای ظهور وی را ما در

مکه می یابیم و سرزمین هجرتش را به یثرب(مدینه منوره) بنابرین قوم بر این

اتفاق نمودند که در موسم حج سال آینده وی را ملاقات نموده و به خواست

هایش پاسخ مثبت دهند ولی آنها را یکی از سرداران شان از ادای حج در همان

سال بازداشت و هیچ یکی از آنها نتوانست تا وی را در آن سال ببیند.آن یهودی

در گذشت و هنگام مرگش شنیده شد که به محمد(ص) ایمان دارد و او را تصدیق

می کند